Bonfile çilesi...

Izgaranın başında bir başımayken bonfileden korkar oldum. Hele ki orta az ya da az pişmiş isteyen birileri olursa gerilmekten çatlıyorum. Şu ana kadar kaç bonfile servis ettiğimi bilmiyorum. Ama genellikle insanlar memnun kalıyor. Özellikle soruyoruz hatta yoğun değilsem gidip bonfile yiyenleri izliyorum, yüzlerinden memnuniyetlerini yakalamaya çalışıyorum. Son bir kaç gündür "orta" pişmiş bonfile siparişlerinden deliriyorum, adamlar geri gönderiyor... Bakıyoruz, orta pişmiş. Orta iyi kıvama getiriyoruz, yok. Sonunda anlıyoruz ki iyi pişsin istiyor. Bonfilenin pişme derecelerinde o kadar hassasım ki, en yoğun zamanlarda bile mutlaka iç ısısını ölçüyorum, emin olmadan asla tabak göndermiyorum. Lütfen ama lütfen dünyanın parasını ödediğiniz bir tabak yemeği, nasıl yemeniz gerektiğine karar verin. Yazık! Elim kadar bir eti çok pişirmem demek o etin tüm tadını, kıvamını, suyunu kaybetmesi demek. Belki yılların deneyimine sahip değilim ama etin pişme derecesini tüm teknik imkanlarla takip ediyorum.

Yangın tüpünün pimi. :)

 Bu arada aklım, gönlüm hep blogda. Hep bir şeyler yazma arzusundayım. Ne yazık ki açıldığımızdan beri mutfağımızda bulaşıkçımız bile yok. Sabah 10 akşam 10.30 çalışma saatleriyle geberiyoruz. Akşam 5'ten sonra 2 kişi kalıyoruz ve ben performansımıza hayranım. 2 ayda zihinsel ve fiziksel olarak pörtlesek de, devam ediyoruz. Pizza da açıyoruz, salata da yapıyoruz, bonfile de mühürlüyoruz, bulaşık da yıkıyoruz... Mutfak, şeften ziyade patron tarafından yönetildiğinden bazı standart dışı şeylere rağmen, işler harika devam edebiliyor. Bir önerim olacak; restoran açacaksanız, mutfağı biliniz. Bilmeden müdahale etmeyin. En basitinden yangın çıkar! Bizde çıktı, 5 dakika öncesinde dahi yangın çıkabileceğini söylememe rağmen. Bir musibet bin nasihattan iyidir. Tabi, bunun neticesinde hala doldurulmamış olan bir yangın tüpümüz var, umarım bir musibet yaşanmaz.

Bonfileniz orta olsun, dinlenmiş olsun!